در یک پایگاه داده رابطه ای زبان SQL برای موارد زیر استفاده می شود :

• ایجاد پایگاه داده و ساختار جداول
• عملیات پایه مدیریت داده شامل اضافه، حذف و اصلاح
• اجرای پرس و جوهای پیچیده برای دسترسی به اطلاعات مفید

ایجاد پایگاه داده

دستورات اصلی زبان SQL عبارتند از Create Database و Create/Alter/Drop Table. دستور Create برای ایجاد پایگاه داده و ساختار جداول استفاده می گردد.
مثال : ایجاد پایگاه داده SW
با دستور

Create Database SW;

یک پایگاه داده بنام SW ایجاد می شود. پس از ایجاد پایگاه داده باید جداول آنرا ایجاد نماییم.

 

CREATE TABLE <tablename>
        (
        ColumnName1, DataType, Optional Column Constraint,
        ColumnName2, DataType, Optional Column Constraint,
        ....
        ColumnNameN, DataType, Optional Column Constraint,
        Optional table Constraints
        );

Tablename

اسم جدول می باشد مانند Employee. هر فیلد اطلاعاتی در این دستور شامل سه بخش است:

1. نام ستون ( ColumnName )
2. نوع داده ( Datatype )
3. شرایط و محدودیت های اختیاری (Optional Column Constraints)

ColumnName

نام ستون در جدول باید منحصربفرد باشد، نام و نام خانوادگی از مصادیق نام ستون هستند.

DataType

نوع داده همانطور که در زیر شرح داده شده است می تواند از نوع سیستمی یا تعریف شده توسط کاربر باشد و نوع اطلاعات نگهداری شده در آن ستون را مشخص می نماید.
بیشتر انواع داده دارای اندازه هستند مانند: Char(35) و Numeric(8,2)

 

شرایط و محدودیت های اختیاری (Optional Column Constraints)

این شرایط عبارتند از NULL, NOT NULL, UNIQUE, PRIMARY KEY و DEFAULT که برای تعریف مقادیر رکوردها استفاده می شوند. شرط NULL نشان می دهد که مقدار خالی برای این ستون مجاز می باشد و شرط NOT NULL نشان می دهد که هنگام ایجاد رکورد جدید، مقدار این ستون نمی تواند خالی باشد.

پس از اینکه تمام ستون های جدول تعریف شدند، یک محدودیت یا شرط با ذکر کلمه CONSTRAINT تعریف می گردد. در مثال بالا برای تعریف کلید اصلی عبارت زیر استفاده می شود:

CONSTRAINT EmployeePK PRIMARY KEY(EmployeeNo)

USE SW
CREATE TABLE EMPLOYEES (
        EmployeeNo CHAR(10) NOT NULL UNIQUE,
        DepartmentName CHAR(30) NOT NULL DEFAULT “Human Resources”,
        FirstName CHAR(25) NOT NULL,
        LastName CHAR(25) NOT NULL,
        Category CHAR(20) NOT NULL,
        HourlyRate CURRENCY NOT NULL,
        TimeCard LOGICAL NOT NULL,
        HourlySalaried CHAR(1) NOT NULL,
        EmpType CHAR(1) NOT NULL,
        Terminated LOGICAL NOT NULL,
        ExemptCode CHAR(2) NOT NULL,
        Supervisor LOGICAL NOT NULL,
        SupervisorName CHAR(50) NOT NULL,
        BirthDate DATE NOT NULL,
        CollegeDegree CHAR(5) NOT NULL,
        CONSTRAINT Employee_PK PRIMARY KEY(EmployeeNo));

USE SW
CREATE TABLE DEPARTMENT (
        DepartmentName Char(35) NOT NULL,
        BudgetCode Char(30) NOT NULL,
        OfficeNumber Char(15) NOT NULL,
        Phone Char(15) NOT NULL,
        CONSTRAINT DEPARTMENT_PK PRIMARY KEY(DepartmentName));

USE SW
CREATE TABLE PROJECT (
        ProjectID Int NOT NULL IDENTITY (1000,100),
        ProjectName Char(50) NOT NULL,
        Department Char(35) NOT NULL,
        MaxHours Numeric(8,2) NOT NULL DEFAULT 100,
        StartDate DateTime NULL,
        EndDate DateTime NULL,
        CONSTRAINT ASSIGNMENT_PK PRIMARY KEY(ProjectID));

USE SW
CREATE TABLE ASSIGNMENT (
        ProjectID Int NOT NULL,
        EmployeeNumber Int NOT NULL,
        HoursWorked Numeric(6,2) NULL);

سایر محدودیت های جدول به این شرح تعریف می گردند :

IDENTITY constraint

این محدودیت برای تعریق مقادیر منحصربفرد افزایشی استفاده می شود. این محدودیت اغلب با محدودیت PRIMARY KEY بکار می رود. این ویژگی به ستون هایی با نوع داده tinyint، smallint، int، decimal و numeric اختصاص می یابد.

• ایجاد اعداد متوالی
• عدم اجرای یکپارچگی موجودیت ها
• تنها یک ستون می تواند این ویژگی را داشته باشد
• نوع داده باید integer، numeric یا decimal باشد
• ستون با این ویژگی قابل تغییر نیست
• ستون نمی تواند شامل مقدار NULL یا تهی باشد

CREATE TABLE tblHotel (
        HotelNo Int IDENTITY (1,1),
        HotelName Char(50) NOT NULL,
        Address Char(50) NULL,
        City Char(25) NULL);

UNIQUE constraint

این محدودیت از ورود مقادی تکراری در ستون جلوگیری می نماید.

• هر دو محدودیت PK و UNIQUE برای اجرای یکپارچگی موجودیت ها استفاده می شوند.
• محدودیت های چندگانه از این نوع می تواند در یک جدول تعریف شوند.
• وقتی این محدودیت به یک جدول اضافه شود، داده های موجود همیشه معتبر می باشند.
• این محدودیت روی ستون هایی با مقادیر NULL می تواند اعمال شود

        [CONSTRAINT constraint_name]
        UNIQUE [CLUSTERED | NONCLUSTERED]
        (col_name [, col_name2 […, col_name16]])
        [ON segment_name]

CREATE TABLE EMPLOYEES (
        EmployeeNo CHAR(10) NOT NULL UNIQUE)

FOREIGN KEY constraint

این محدودیت ستون یا ترکیب چند ستون را مشخص می کند که مقادیرشان با ستون PRIMARY KEY از جدول دیگر مطابقت داشته باشد.

• مقدار FK بطور خودکار با تغییر مقدار ستون PK در جدول وابسته بروزرسانی می گردد
• محدودیت FK باید به محدودیت PK یا UNIQUE در جدول دیگر اشاره کند
• تعداد ستون های FK باید با PK یا UNIQUE در جدول دیگر برابر باشد
• درصورت استفاده از WITH NOCHECK وجود مقادیر در جدول دیگر بررسی نمی گردد
• هیچ ایندکسی روی ستون های FK ساخته نمی شود

        [CONSTRAINT constraint_name]
        [FOREIGN KEY (col_name [, col_name2 […, col_name16]])]
        REFERENCES [owner.]ref_table [(ref_col [, ref_col2 […, ref_col16]])]

در مثال زیر فیلد HotelNo در جدول tblRoom یک FK به فیلد HotelNo در جدول tblHotel می باشد:

USE HOTEL
GO
CREATE TABLE tblRoom (
        HotelNo Int NOT NULL ,
        RoomNo Int NOT NULL,
        Type Char(50) NULL,
        Price Money NULL,
        PRIMARY KEY (HotelNo, RoomNo),
        FOREIGN KEY (HotelNo) REFERENCES tblHotel)

CHECK constraint

این شرط مقادیر وارد شده در جدول را محدود می کند از قبیل شرط های استفاده شده برای جستجوها به جزء Where.

        [CONSTRAINT constraint_name]
        CHECK [NOT FOR REPLICATION] (expression)

USE HOTEL
GO
CREATE TABLE tblRoom (
        HotelNo Int NOT NULL,
        RoomNo Int NOT NULL,
        Type Char(50) NULL,
        Price Money NULL,
        PRIMARY KEY (HotelNo, RoomNo),
        FOREIGN KEY (HotelNo) REFERENCES tblHotel
        CONSTRAINT Valid_Type
        CHECK (Type IN (‘Single’, ‘Double’, ‘Suite’, ‘Executive’)))

GO
CREATE TABLE SALESREPS (
        Empl_num Int Not Null
        CHECK (Empl_num BETWEEN 101 and 199),
        Name Char (15),
        Age Int CHECK (Age >= 21),
        Quota Money CHECK (Quota >= 0.0),
        HireDate DateTime,
        CONSTRAINT QuotaCap CHECK ((HireDate < “01-01-2004”) OR (Quota <=300000)))

DEFAULT constraint

اگر برای ستون مقدار وارد نشده باشد بطور خودکار با این مقدار پیش فرض تکمیل می گردد. هر ستون فقط یک DEFAULT دارد.

        [CONSTRAINT constraint_name]
        DEFAULT {constant_expression | niladic-function | NULL}
        [FOR col_name]

USE HOTEL
ALTER TABLE tblHotel
        Add CONSTRAINT df_city DEFAULT ‘Vancouver’ FOR City

ALTER TABLE

از این دستور برای افزودن یا حذف محدودیت ها استفاده می گردد همچنین می توان ستونی از جدول حذف یا به آن اضافه نمود. با افزودن محدودیت جدید تمام داده های موجود اعتبار سنجی می شوند.

USE HOTEL
GO
ALTER TABLE tblHotel
        ADD CONSTRAINT unqName UNIQUE (Name)
        ADD
        ColumnName int IDENTITY(seed, increment);

DROP TABLE

یک جدول را بطور کامل از پایگاه داده حذف می نماید. برای مثال

DROP TABLE tblHotel